Cu sugnu?

La notti mi dumanna cu sì?

Sugnu lu to sileziu ribelli,

un Titanu na l’incantu

di un munnu ca aspetta.

Lu ventu mi dumanna cu sì?

Comu a tia, sugnu lu locu ca nun cc’è,

fujio versu lu passatu e lu mitu pirdutu

e vivu lu prisenti cu passioni.

Lu destinu mi dumanna cu sì?

Sugnu chiddu di li desideri,

ca sutta un pirgulatu di luna argintata

leggiu, scrivu… riposu.

La vita mi dumanna cu sì?

Nenti pussedu ma in libirtà eu vivu,

nun temu né lu tempu né la morti

e sentu na lu cori lu curaggiu di Diu.

Picchì lu veru miraculu di la vita

è la vita stissa.

Ma mi vò canusciri?

Sugnu chiddu

ca arricogghi lacrimi di luna,

surrisi di suli e stizzi di fedi

e cu tremula pinna li stinnichhia

supra fogghi janchi.

Vegnu da lu silenziu

spizzatu di lu me primu vagitu.

Ritornu a lu silenziu

spizzatu di la me puisia.

Ma la risposta tocca a lu miraggiu,

quannu lu cosidderai juntu,

svapura… spirisci

 na la cruda realitati di l’esistenza.